การวินิจฉัยโรคเกินเป็นปัญหาสำคัญที่เกี่ยวข้องกับความเสียหายที่อาจเกิดขึ้นจากการคัดกรองโรคมะเร็ง และจำเป็นที่จะต้องช่วยแพทย์ ผู้ป่วย บริษัทประกัน และผู้กำหนดนโยบายให้เข้าใจและสื่อสารกันได้ดีขึ้นเกี่ยวกับผลของการคัดกรองโรคมะเร็ง
ใน Special Article ซึ่งได้รับทุนสนับสนุนจาก Agency for Healthcare Research and Quality สหรัฐอเมริกา ผู้เขียนรายงานได้เน้นความสำคัญในการให้คำจำกัดความ การประเมิน และการสื่อสารกับผู้ป่วยถึงแนวความคิดนี้ซึ่งมีความสำคัญแต่เข้าใจได้ยาก
การวินิจฉัยเกิน (over diagnosis) เป็นการวินิจฉัยโรคซึ่งไม่เคยเกิดอาการหรือการเสียชีวิตในระหว่างที่ผู้ป่วยมีชีวิต การวินิจฉัยเกินเป็นผลข้างเคียงของการคัดกรองเพื่อหารูปแบบตั้งต้นของโรค
ส่วนผลบวกลวง (False-positive results) ซึ่งเกิดขึ้นเมื่อการตรวจคัดกรองแสดงผลผิดพลาดว่าเป็นโรคมะเร็ง (เช่น ผลลัพธ์จากการสร้างภาพโรคมะเร็งเต้านมนำไปสู่การตรวจชิ้นเนื้อที่มีผลเป็นลบ (negative)) อาจสับสนกับกรณีของการวินิจฉัยเกินได้
เนื่องจากเราไม่สามารถวัดการวินิจฉัยเกินได้โดยตรง (และการอุบัติของโรคมะเร็งจะเปลี่ยนแปลงผันผวนอย่างมากตามพื้นที่ภูมิศาสตร์ เชื้อชาติ/สายพันธุ์ของประชากรที่ศึกษา และวิธีการวิจัย) การประมาณการจึงแปรเปลี่ยนผันผวนอย่างมาก
ผู้ป่วยอาจเข้าใจแนวความคิดของการวินิจฉัยเกินได้ดีที่สุด หากแสดงเป็นจำนวนของผู้ป่วยโรคมะเร็งที่ถูกวินิจฉัยเกินต่อจำนวนของบุคคลที่ถูกคัดกรอง จำนวนผู้ป่วยโรคมะเร็งที่พบในประชากรที่รับการคัดกรองเปรียบเทียบกับจำนวนผู้ป่วยที่คาดว่าเป็นโรคโดยไม่ได้รับการคัดกรอง ความแตกต่างของตัวเลขแสดงถึงจำนวนผู้ป่วยโรคมะเร็งที่ถูกวินิจฉัยเกิน
การทดลองเชิงสุ่มจากประชากรซึ่งมีการติดตามผลในระยะยาวและมีการคัดกรองน้อยมากในกลุ่มเปรียบเทียบ จะให้ประมาณการที่มีความเที่ยงมากที่สุดของการวินิจฉัยเกิน
สำหรับประชาชนชาวอเมริกัน เป็นเรื่องยากที่จะเข้าใจว่า การคัดกรองโรคมะเร็งก่อให้เกิดอันตรายได้อย่างไร ดังนั้น จึงเป็นปัญหาท้าทายสำหรับแพทย์คลินิกในการสื่อสารกับผู้ป่วยถึงแนวความคิดนี้ให้ได้ผล
การสนับสนุนการคัดกรองโดยอาศัยสื่อ ความกลัวโรคมะเร็ง ระดับความสามารถที่ต่ำในการอ่านเรื่องเกี่ยวกับสุขภาพ และแรงจูงใจทางการเงินที่สัมพันธ์กับบริการสุขภาพที่มีค่าบริการ ประกอบกันเป็นอุปสรรคที่ยากต่อการทำความเข้าใจและแก้ไขการวินิจฉัยเกิน
